رشدمان

کارگاه‌­های مشارکتی همچنین به‌عنوان ارزیابی مشارکتی روستایی (PRA) یا یادگیری مشارکتی و عملی(PLA) نیز شناخته می‌­شوند. رابرت چمبرز^[1] و سایرین برای سازمان­دهی و تسهیل کارگاه­‌های مشارکتی، اقدامات زیادی انجام داده‌­اند. این­ها جلساتی هستند که مردم بومی را قادر می‌­سازند به تجزیه و تحلیل، اشتراک‌­گذاری و افزایش دانش برنامه‌­ریزی خود بپردازند و برنامه‌­ها و پروژه‌­های توسعه را مدیریت و ارزیابی کنند. ابزار کمکی بصری مانند نقشه‌­برداری، فیلم، تصویر، جدول زمانی، مرتب­‌سازی و رتبه‌­بندی کارت، نمودارهای وِن^[2]، نمودار تقویم و نقشه­‌های بدن اغلب با هدف درگیرکردن شرکت­‌کننده و کسب دانش مورد استفاده قرار می‌­گیرند. اغلب آن‌ها برای جذب شرکت­‌کنندگان برای انعکاس مسائل و تجربیات شخصی‌شان ابزا­رهای موثری هستند. این کارگاه­‌ها توجه خاصی به پویایی گروه نشان می­‌دهند و بین «بالادستی­‌ها»- افراد دارای قدرت، ایستادگی، نفوذ و غیره درجامعه – و «پایین‌­دستی­‌ها»- افرادی که از قدرت، ایستادگی و نفوذ کمتری در جامعه برخوردار هستند- تفاوت قائل می‌شوند. یکی از این فعالیت­ها سباتور^[3] نام دارد و به معنی خراب­کار است. افراد به گروه­‌های سه نفره تقسیم می‌­شوند: دو سخن­گو و یک خراب­کار. سخن­گوها به بحث درباره‌­ی یک موضوع که انتخاب خود آنان است می­‌پردازند. خرابکار، گفتگوی آن‌ها را قطع و مختل می‌­کند و حواس آنان را پرت می‌­کند. لزوما سخن­گوها از این­‌که فرد سوم قصد خراب­کاری دارد مطلع نیستند. سپس از گروه خواسته می‌شود تجربه­‌شان را بازگو کنند و به بحث درباره­‌ی آن بپردازند.

[1] Robert Chambers

[2] Venn diagrams

[3] saboteur