رشدمان

کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده(RCTs)، رویه‌ای(طرز عمل) را در یک نمونه‌­ی بطور تصادفی انتخاب‌شده از افراد امتحان می‌­کند. در داروسازی RCTs از آزمایش سوکور^[1] استفاده می‌­کنند؛ بنابراین محققان نمی­‌دانند کدام یک از مصرف­‌کنندگان درمان دریافت کرده‌­اند و کدام یک تنها مُسکن مصرف کرده­‌اند. استفاده از RCTs در سایر رشته‌­ها درحال افزایش است. این روش که معمولاً به‌عنوان استاندارد طلایی ارزیابی دیده می‌شود می‌تواند تا حدودی اتکاناپذیر باشد. همچنین این روش، بهترین روش برای پیوند با سایر متد­های تحقیق است.

بطورکلی، کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده، مطالعات آینده‌نگر هستند که اثربخشی یک مداخله را اندازه‌گیری می‌کنند. اگرچه هیچ مطالعه‌ای به تنهایی قادر به اثبات علیت نیست، تصادفی‌سازی، سوگیری را کاهش می‌دهد و ابزار دقیقی برای بررسی روابط علت و معلولی بین مداخله و پیامد ارائه می‌کند. این به این دلیل است که عمل تصادفی‌سازی، ویژگی‌های شرکت‌کننده(هم مشاهده‌شده و هم مشاهده‌نشده) را بین گروه‌ها متعادل می‌کند و اجازه می‌دهد هر گونه تفاوت در نتیجه را به مداخله مطالعه نسبت دهد.

[1] آزمایشی‌­ست که معمولاً در مورد انسان‌ها به انجام می‌رسند، عواملی که می‌تواند باعث منحرف شدن نتیجه آزمایش شوند هم از دید شرکت‌کننده و هم از دید مسئول (یا مسئولان) انجام آزمایش مخفی می‌مانند. در بیشتر موارد این آزمایش به منظور دستیابی  استاندارد بالاتر علمی انجام می‌شوند.