رشدمان

مردم‌نگاری، رویکردی جامع‌نگر برای پژوهش است که توسط انسان‌شناسان با هدف شناخت مردم در بستر اجتماعی و فرهنگی خود آنان توسعه یافته است. مبانی نظری اساسی مردم‌نگاری این است که افکار و اعمال مردم به دامنه­ وسیعی از عوامل بستگی دارد و آنچه در یک موقعیت می­‌گویند یا انجام می‌­دهند لزوماً در موقعیت دیگری اتفاق نمی‌­افتد. محقق برای درک کامل رفتار، تفکرات و نحوه‌ی تصمیم­‌گیری مردم باید در موقعیت واقعی و اجتماعی­شان با آنان زندگی کند. روش اولیه­ مردم‌نگاری«مشاهده­ مشارکتی» است. این به معنای غرق شدن محقق در زندگی افراد مورد مطالعه‌­اش است. مردم‌نگار نه­ فقط به مشاهده و پرس­وجو درباره­‌ی موقعیت­‌هایی که مردم با آن مواجه می­‌شوند می­‌پردازد بلکه در کنار مردم با موقعیتی خاص مواجه می‌شود. ماهیت دقیق این مشارکت، سنجش حساسیت­‌های فرهنگی و عملی است؛ اما مردم‌نگار در طول روز وقت خود را با مشاهده و مطالعه مردم در خانه‌­ها، محیط­‌های اجتماعی و آموزشی­‌شان سپری می‌­کند.