رشدمان

نوآوری باز، پروسه­‌ی تحت کنترل درآوردن هوش جمعی و منقسم جمعیت را بر اساس اصولی مثل همکاری، به اشتراک‌­گذاری، خودسازمان­‌دهی، تمرکززدایی، شفافیت روند و تعداد شرکت­‌کنندگان توصیف می­‌کند. این اصطلاح اولین بار توسط هنری ­چسبورگ^[1] برای توصیف مدل جدید توسعه‌­ی محصولات بر پایه‌­ی جریان آزاد اطلاعات و ایده‌­ها در ادارات و سازمان­­‌ها استفاده شد که به لطف اینترنت که افراد زیادی را با هزینه نسبتاً کم قادر به تعامل و مشارکت کرده، معنا و کاربرد گسترده­‌تری پیدا کرده است. در چند دهه­ اخیر بیش از هر زمان دیگری، روش‌های بهره‌گیری از تخیل عمومی برای بروز نوآوری طراحی شده است. این شاید واکنشی به تمایل بیش از حد به حرفه‌­های تخصصی و این ایده که «متخصص بهتر می­‌داند» باشد. اینترنت به یاری بسیاری از روش­‌ها شتافته و آن‌ها را در دسترس طیف گستره­‌تری از مردم قرار داده است.

[1] Henry Chesbrough