رشدمان

چگونگی گسترش نوآوری به اندازه خود نوآوری حائز اهمیت است و هردو ارتباطی تنگاتنگ دارند. در بیشتر موارد، احتمال موفقیت نوآوری به مشارکت و درگیری طیف گسترده­ای از منافع کاربران، ذینفعان نوآوری، تولیدکنندگان و تأمین‌­کنندگان متکی خواهد بود. در حوزه­‌ی دولتی، مشارکت مردم در تدوین سیاست، حتی مهم­تر نیز هست چرا که این موضوع با اعتماد، مشروعیت و نمایندگی گره خورده است و این خود خاستگاه سؤالات بسیاری درباره ماهیت و شکل مشارکت افراد است. به‌عنوان مثال این پرسش که «بهترین راه برای مشارکت مردم چیست؟» خود برخاسته از چنین بستری می‌باشد.

در حال حاضر، مجموع‌ه­ای از راهکارها، خصوصا در رشته­ طراحی، وجود دارد که مردم را برای توسعه­ راه‌­حل­‌ها نزد هم می‌­آورد و اغلب «طراحی مشارکتی» خوانده می‌شود. امروزه استفاده از بخشی از این رویکردها در درون بخش دولتی برای طراحی مجدد خدمات در حال افزایش است. در طراحی توسط کاربر  نیز اغلب خود کاربران بهترین گزینه برای شناسایی نیازهایشان و چگونگی یافتن پاسخ برای آن‌ها هستند. در عمل بیش­تر آنچه طراحی توسط کاربر نامیده می‌شود، با مشارکت کاربر در طراحی توصیف می‌شود، چرا که در این کار کماکان نقش اساسی و کلیدی به‌عنوان معمار و تسهیل­گر به عهده طراحان و متخصصان است. از این رویکرد در طراحی مجدد خدمات با کاربران و تولیدکنندگان مانند کارهایی که توسط مشاوره­‌های طراحی در پروژه‌هایی چون IDEO، think public، Participle، Live/Work و یا گروه موسسه شهروندان هوپ[1] که همگی حول محور پیشرفت خدمات عمومی شکل گرفته‌­اند استفاده می‌شود. همچنین مشارکت در این نوع طراحی می‌تواند تعامل با کاربران سابق باشد. وزارت اصلاحات آریزونا از زندانیان سابق برای طراحی برنامه­‌هایی با هدف کمک به سایرین برای بازگشت مجدد به جامعه استفاده کرده است. در این رویکرد، همچنین می‌توان از ابزارهای وب‌­محور برای طراحی مشترک مانند وب­سایت­ استرالیایی web2care برای افراد دارای معلولیت و مراقبان‌­شان بهره برد. روش­‌های تفکر خلاق مانند شش کلاه فکر اثر ادروارد دبونو[2] و چه می‌شود اگر…؟ اثر یک کمپانی مشاوره‌­ای نیز برای تخیل و تصور راه‌حل‌ها نیز می‌تواند مفید باشد.

[1] Hope

[2] Edward De Bono