رشدمان

تئاتر مشارکتی نوعی از تئاتر است که توسط آگستو بوآل[1] در برزیل گسترش یافت. در این تئاتر، بازیگر و غیربازیگر، داستان­‌هایی از ظلم و ستم بازی می­‌کنند(شوهر سواستفاده­‌گری که با همسرش بدرفتاری می­‌کند/ کارخانه‌­داری که از کارگران سواستفاده می‌­کند و …)– بوآل، این تئاتر و سایر تئاترهای مشارکتی را «تئاتر ستم­دیدگان» نامید. در تئاتر مشارکتی، تماشاچی هر زمان که بخواهد می‌تواند اجرا را متوقف کند و نقش یکی از بازیگران که تحت ستم واقع شده را بازی کند و اگر مخاطبان فکر کنند که داستان پیشنهادی «واقع‌گرایانه» نیست فریاد می­زنن: «جادو!» سپس شخص دیگری نقش را به عهده می­‌گیرد.

تکنیک دیگری که در تئاتر ستم­دیدگان استفاده می‌شود «تئاتر تصویری» است. تماشاچی به وسیله ظاهرش حرف می­‌زند. آن‌ها مجسمه­‌هایی را با استفاده از بدن برای به تصویر کشیدن وقایع و تجربیات شخصی می­‌سازند. هدف این است که افراد با شرکت در این کار مشکلات به خصوصی را منعکس، عواطفشان را بیان و تجارب­شان را بازگو کنند؛ که از این طریق به راه­‌حل­های جدیدی دست یابند. این مجسمه­‌ها می­‌توانند مشکلات را نشان دهند مانند روابط قدرت بین شوهران و همسران­شان و یا مالکان زمین و کارگران و یا ممکن است مشکلات بومی را انتخاب کنند- مانند نبود آب تازه، یا امنیت در حمل و نقل عمومی. از این مجسمه‌ها (که تصویر حقیقی نامیده می­‌شوند) به‌عنوان یک محرک برای گفتگو در باب اینکه مجسمه‌ها خود چگونه موقعیت را تغییر دهند استفاده می‌شود. شرکت‌کنندگان راه حل را دوباره با ساختن یک مجسمه جدید تحت عنوان تصویر ایده‌آل نشان می‌دهند.

[1] Augusto Boal