تئاتر مشارکتی نوعی از تئاتر است که توسط آگستو بوآل[1] در برزیل گسترش یافت. در این تئاتر، بازیگر و غیربازیگر، داستانهایی از ظلم و ستم بازی میکنند(شوهر سواستفادهگری که با همسرش بدرفتاری میکند/ کارخانهداری که از کارگران سواستفاده میکند و …)– بوآل، این تئاتر و سایر تئاترهای مشارکتی را «تئاتر ستمدیدگان» نامید. در تئاتر مشارکتی، تماشاچی هر زمان که بخواهد میتواند اجرا را متوقف کند و نقش یکی از بازیگران که تحت ستم واقع شده را بازی کند و اگر مخاطبان فکر کنند که داستان پیشنهادی «واقعگرایانه» نیست فریاد میزنن: «جادو!» سپس شخص دیگری نقش را به عهده میگیرد.
تکنیک دیگری که در تئاتر ستمدیدگان استفاده میشود «تئاتر تصویری» است. تماشاچی به وسیله ظاهرش حرف میزند. آنها مجسمههایی را با استفاده از بدن برای به تصویر کشیدن وقایع و تجربیات شخصی میسازند. هدف این است که افراد با شرکت در این کار مشکلات به خصوصی را منعکس، عواطفشان را بیان و تجاربشان را بازگو کنند؛ که از این طریق به راهحلهای جدیدی دست یابند. این مجسمهها میتوانند مشکلات را نشان دهند مانند روابط قدرت بین شوهران و همسرانشان و یا مالکان زمین و کارگران و یا ممکن است مشکلات بومی را انتخاب کنند- مانند نبود آب تازه، یا امنیت در حمل و نقل عمومی. از این مجسمهها (که تصویر حقیقی نامیده میشوند) بهعنوان یک محرک برای گفتگو در باب اینکه مجسمهها خود چگونه موقعیت را تغییر دهند استفاده میشود. شرکتکنندگان راه حل را دوباره با ساختن یک مجسمه جدید تحت عنوان تصویر ایدهآل نشان میدهند.
[1] Augusto Boal
The Open Book of Social Innovation
https://www.nesta.org.uk/report/the-open-book-of-social-innovation/